ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

  

[Ο τόπος μας είναι κλειστός]

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά

που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,

μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού

τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας

ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε

τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα

γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Γιώργος Σεφέρης (1998), «Μυθιστόρημα Ι’» (απόσπασμα), Ποιήματα, 19η έκδοση, Αθήνα: Ίκαρος, σ. 55.

Γ. Με ποιους τρόπους αναδεικνύεται η συνύπαρξη παρελθόντος – παρόντος στη διαμόρφωση της ελληνικής φυσιογνωμίας; Ποια είναι η δική σας άποψη για το θέμα αυτό; (100-200 λέξεις)