Διαγωνισμός

 Θεατρικό δρώμενο 

Τίτλος: «Η Βαλίτσα»
Μονόπρακτο για το Ολοκαύτωμα

Πρόσωπα:

• Άννα, νέα γυναίκα

• Δαβίδ, αδελφός της

• Φρουρός, φωνή/σκιά

• Αφηγητής (προαιρετικός)

Χώρος: Σκοτεινή αποβάθρα τρένου. Στο κέντρο μια παλιά βαλίτσα. Ήχοι ατμομηχανής στο βάθος.

---

(Αμυδρό φως. Η Άννα κάθεται δίπλα στη βαλίτσα. Ο Δαβίδ στέκεται όρθιος, κοιτάζει το σκοτάδι.)

Άννα: (χαμηλόφωνα) Μας είπαν να πάρουμε μόνο ό,τι χωράει εδώ μέσα. Πώς χωράει μια ζωή σε μια βαλίτσα;

Δαβίδ: Δεν χωράει. Γι’ αυτό αφήνουμε πίσω ό,τι δεν αντέχουν να μας πάρουν. (παύση) Τι έβαλες;

Άννα: Μια φωτογραφία της μητέρας. Ένα βιβλίο που δεν πρόλαβα να τελειώσω. Και ψωμί… για να θυμάμαι τη μυρωδιά του σπιτιού.

Δαβίδ: Εγώ έβαλα το όνομά μας. (χτυπά ελαφρά το στήθος) Αν μας το πάρουν κι αυτό, τι μένει;

(Ακούγεται σφύριγμα τρένου. Σκιά Φρουρού περνά.)

Φρουρός (φωνή): Γρήγορα! Στη σειρά!

Άννα: (τρέμει) Δαβίδ… φοβάμαι.

Δαβίδ: Κι εγώ. Αλλά κοίτα με. Αν χαθούμε, να θυμάσαι: υπάρχουμε όσο μας θυμούνται.

Άννα: Κι αν δεν μας θυμηθεί κανείς;

Δαβίδ: Τότε θα μιλήσει αυτή η βαλίτσα. Θα πει πως κάποτε υπήρξαμε άνθρωποι.

(Η Άννα ανοίγει τη βαλίτσα. Το φως πέφτει μέσα.)

Άννα: Να αφήσουμε κάτι εδώ; Ένα σημάδι;

Δαβίδ: (βγάζει τη φωτογραφία) Αυτή. Όχι για να μας βρουν. Για να μη μας ξεχάσουν.

(Αφήνει τη φωτογραφία στο πάτωμα. Σφύριγμα δυνατό.)

Φρουρός (φωνή): Τώρα!

(Ο Δαβίδ πιάνει το χέρι της Άννας.)

Δαβίδ: Αν δεν γυρίσουμε… πες την ιστορία μας στον αέρα.

Άννα: Θα την πω σε όποιον ακούει.

(Σκοτάδι. Οι ήχοι του τρένου δυναμώνουν και σβήνουν.)

---

(Φως μόνο στη βαλίτσα και στη φωτογραφία.)

Αφηγητής: Δεν είναι αριθμοί. Είναι ονόματα. Δεν είναι σιωπή. Είναι μνήμη. Όσο ανοίγει μια βαλίτσα, όσο λέγεται μια ιστορία, το σκοτάδι δεν νικά.

(Σκοτάδι.)