ΠΟΙΗΣΗ

Σαν πρώτα δε θα απλώσω τα χέρια μου
στον ήλιο
παρακαλώντας τα χαλίκια στην πίσω αλέα
του παλατιού, κοντά μου να σε φέρουν.

Έπλαθα χνώτα μικρά
σαν σύννεφα
με σχήματα
πότε καράβια με σκαλισμένη πλώρη
πότε μαχαίρια με λάμα αστραφτερή
να κόβουν τα σταφύλια
κόκκινα για το κρασί το ξακουστό
των Ατρειδών
Αιμάτινο να στάζει στα αγριωπά τα γένια σου
να θέλει να ξεφύγει
Το “θέλω” και
Το “πρέπει”
μια άβυσσος απύθμενη

Ποτές όμως
ποτές, δεν φάνηκες απόγιομα στο σπίτι
με ένα καινούριο φόρεμα ή
ένα στολίδι για το κρυμμένο στήθος μου
Ποτές ένα απόβροχο δεν έπλασες
ονόματα φυτών·
να ο σμίλαξ,
να η αλθαία,
να η χειρωνιά.

Θες τώρα αντί φιλιά, καράβια
στον λαιμό μου να κρεμάσεις.
Η Ιφιγένεια είμαι
και αρνιέμαι.