ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ
«Το γήρασμα του σώματος
και της ψυχής είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι…» Κ.Π.Καβάφης Αλήθεια λέει αυτός ο
Αλεξανδρινός…Είναι αρρώστια τα
γηρατειά, ανήκεστος βλάβη, γι’ αυτό και γω το γύρισα στην τρελή μπας και
ξεγελάσω αυτόν τον αλήτη τον χρόνο. Πενήντα τόσα χρόνια καθηγητής φιλοσοφίας,
ιδού το κέρδος μου. Παροπλισμένος και
άνεργος πια, κάθομαι εκουσίως σε τούτον τον οίκο ευγηρίας. Παιδιά, σκυλιά δεν
έχω, υποχρεώσεις δεν έχω, ανάγκη κανέναν δεν έχω…Κανέναν.
Μες στον καθρέφτη που
έχουν τοποθετήσει στην είσοδο βλέπω έναν κύριο καλοστεκούμενο. Σιγά
μην παραλείψω το μεταξωτό μου μαντήλι και το μηνιαίο μου κούρεμα. Χτενίζω
τα φρύδια με την ανάστροφη του χεριού μου…Ευγενικά
χέρια, απαλά, αδούλευτα αλλά ακούραστοι του έρωτα σκαπανείς. Γελάς;
Έτσι λίγο κομπαστικά και περήφανα. Με το ένα χέρι στη γραφομηχανή και το άλλο
ανήσυχο ζώο να θωπεύει τις γραμματείς και τις φαρισαίες, με τα μεγαλειώδη-
εκείνης της εποχής και της μοδός- τα οπίσθια…O tempora o
mores! Όχι, όχι δεν θα με πιάσει εμένα η πίκρα των ατέλειωτων ιερεμιάδων.Είμαι ζωντανός, υγιής
και με παχυλή σύνταξη. Τουτέστιν, απόψε ισχύει το καθιερωμένο σαββατιάτικο
ραντεβουδάκι, για κρασάκι και κουβεντούλα και τα συναφή, με την
νοστιμούλα και αφρατούλα, τέως συνάδελφο, τη φιλόλογο.
Οσμίζομαι τον αέρα σαν κυνηγάρικο σκυλί. Πρέπει να βρίσκεται κοντά. Η μυρωδιά της με εξιτάρει τα μάλα. Ανέκαθεν είχα μια αδυναμία στα αρώματα. Μόνο όμως τα γυναικεία. Όλες οι γυναίκες που σχετίστηκαν μαζί μου, θυμούνται φαντάζομαι τα πάμπολλα μπουκαλάκια αρωμάτων που τους χάρισα…Τι έλεγα; Κάπου κάπου χάσκει λίγο το μυαλό μου και σαν να χάνομαι. Όχι για πολύ, ελάχιστα… Α, ναι. Εκείνη τη λέσχη ανάγνωσης που είχα ξεκινήσει με τον μακαρίτη το Αρίσταρχο, τη θυμήθηκα και την έβαλα μπρος. Κάθε Τρίτη συνάντηση με τσάι, όχι χαμομήλι, English tea με διάφορες γεύσεις για τις κυρίες, και φιλοσοφική κουβεντούλα.
Εννέα η ώρα. Κλείνω το
μάτι στον κύριο του καθρέφτη, και σηκώνομαι ιπποτικά να συνοδεύσω την
κυρία. Ήρθε αρωματισμένη και έτοιμη από καιρό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου