ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ

 περί ποίησης και άλλων δαιμονίων...

ΚΑΒΑΦΗΣ: Μελαγχολία Ιάσωνος Κλεάνδρου 

Ο Καβάφης έγραψε το ποίημα εκφράζοντας και εξωτερικεύοντας  τη βαθιά του οδύνη για τα γηρατειά και το αλγεινόν γήρασμα του σώματος και της μορφής. 

χρησιμοποιεί το προσωπείο του ποιητή Ιάσωνος και εξομολογείται στη θεά ποίηση.

Είναι λοιπόν ένα ποίημα που μιλά για τη λειτουργεία της ποίησης και τον θεραπευτικό της ρόλο. 

Είναι ένα αυτοαναφορικό ποίημα ή ποίημα ποιητικής.

τι  εννοούμε με αυτό;

Οι ποιητές μας ανοίγουν την πόρτα του εργαστηρίου τους και μας αφήνουν να διακρίνουμε τις συνθήκες και τους λόγους για τους οποίους γράφουν ποίηση.

Δείτε παρακάτω τις απαντήσεις των ίδιων των ποιητών στο ερώτημα τι είναι ποίηση.

Τι είναι Ποίηση;

21.03.2018 | Αρθρογραφία, Συλλαβίζοντας | 3 |


Μάχη Τζουγανάκη


Ποί-η-ση. Η ποίηση μία και πολλοί εμείς. Σαν όλες τις τέχνες, ρούχο που φορά ο καθένας μας όπως εκείνος επιθυμεί. Ρούχο που μένει στην ντουλάπα για τις «καλές» στιγμές ή ρούχο φθαρμένο και πολυφορεμένο γιατί αγαπήθηκε πολύ. Ρούχο που δεν ταίριαξε ποτέ και καταχωνιάστηκε στο ντουλάπι εκείνο με τα «αφόρετα».


Το τι φορά η ψυχή μας, ταξίδι προσωπικό σε μέρη γοητευτικά και μοναδικά. Το τι επιλέγει ο νους να καταγράψει ή να ταιριάξει με λέξεις επιλογή από τις λίγες.


Η ποίηση, το όπλο εκείνων που επιλέγουν να συνθέτουν μελωδίες στην καρδιά τους. Ο μαγνήτης του νου που έλκει εκείνες τις καθημερινές εικόνες για να τις κεντήσει με ασημένιες κλωστές και να τις φτιάξει σημαντικές, σπουδαίες με σκοπό να μην τις ρουφήξει η ρουτίνα και η αδιαφορία.


Η ποίηση δεν έχει ορισμό. Μα αν είχε, ίσως και να λέγαμε πως είναι η «γραφή της ψυχής». Και όπως όλες οι δύσκολες γραφές χρειάζεται το δικό μας σθένος, κόπο, μεράκι να την αποκρυπτογραφήσουμε, να την «αποδομήσουμε» σε ήχους και εικόνες και να φτάσουμε στον πυρήνα της για να κερδίσουμε εκείνο το λαμπερό κομμάτι της γοητείας της.























ς έστι τέχνη μιμητική πράξεών τε καί λόγων, ούχ’


οία ταύθ’ υπάρχει, αλλ’ οία δύναται καί δεί,


τέλος έχουσα τό μεθ’ αρμονίας καί ρυθμού είς


αρετήν διατιθέναι τάς τών ακουόντων ψυχάς

Αριστοτέλης


Η ποίηση δεν είναι παρά ένας μεγεθυντικός φακός της πραγματικότητας.
Η μεγέθυνση των αληθινών διαστάσεων του ανθρώπου και του κόσμου που μας περιβάλλει,
μπορεί να μας μεταδώσει την αίσθηση του μεγαλείου της ζωής την οποία είμαστε έτοιμοι να καταστρέψουμε
Νικηφόρος Βρεττάκος


Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,
ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δένδρο.
Αυτό είναι το ποίημα…
Κική Δημουλά


Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ – αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα
Τάσος Λειβαδίτης







Η ποίηση αρχίζει εκεί όπου αρχίζει να ηττάται ο θάνατος
Οδυσσέας Ελύτης


Πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα…
Κωνσταντίνος Κ. Καβάφης


Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε
Κώστας Καρυωτάκης


Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ
Γιώργος Σεφέρης







Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό.
Η ποίηση είναι η αιτία που φθείρει το κάθε τι από το μη είναι στο είναι


Πλάτων


Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες – πόρτες κλειστές σ’ ερημωμένα σπίτια


και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές

Γιάννης Ρίτσος


Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.
Μανόλης Αναγνωστάκης


Η ποίηση πρέπει να ‘ναι ένα ζαχαρωμένο βότσαλο πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί να σπας τα δόντια σου
Αργύρης Χιόνης







Η ποίηση είναι η πιο πυκνή μορφή προφορικής έκφρασης
Έζρα Πάουντ


Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση.
Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα
Τόμας Έλιοτ


Η ποίηση είναι σκέψεις που αναπνέουν, και λέξεις που καίνε
Έντγκαρ Άλλαν Πόε


Η ποίηση δεν ανήκει σ’ αυτούς που τη γράφουν αλλά σ’ αυτούς που την έχουν ανάγκη
Πάμπλο Νερούντα








Η ζωγραφική είναι ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται
Λεονάρντο Ντα Βίντσι







Η ποίηση που έχω μέσα μου με σφάζειΜαχαίρι κρατά και το γυρίζει τρεις στροφέςστην πληγή σαν προσευχή ανεπίδοτηΈχω μια πίστη στις λέξεις τέτοιαπου κι ο θεός ο ίδιος θα ζήλευεαν πράγματι υπήρχεΗ ποίηση που κρατώ μέσα μουείναι φωτιά που με καίειΤα δάχτυλά σου αν αγγίξειςθα διαβάσεις την γραφή μουαπό τις ουλές που αφήνουνστο σώμα μου τα εγκαύματαΗ ποίηση που έχω μέσα μου με πονάΧτυπά σαν το διάολο την πόρτακι ύστερα ικετεύει να την οδηγήσωστα πιο σκοτεινά μου δωμάτια
Η ποίηση που έχω μέσα μου ταξίδισε θάλασσες βαθιές σε απάτητα βουνάπου αγαπά συχνά να με επιστρέφειστον δαίμονα που καθημερινά συντηρώΗ ποίηση που έχω μέσα μου ο Έρωταςπου το σώμα της ψυχής μου λυγάσε ιδρωμένα δειλινά και ξάγρυπνα βράδιαπροσμένοντας στο τελείωμα εκείνομια λεκτική απολαυστική συνουσία